စစ္က်ီစားရာျကြက္မခံသာ

ကၽြန္မရွာလိုု႕မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ မသိေတာ့ဘူး။ကၽြန္မရင္ကိုမီးစနဲ႕အထုိးခံရသလိုပါပဲရွင္။ကၽြန္မသတိထားမိတဲ့ေနရာမွန္သမွ်ကၽြန္မ ရွာေနေပမယ့္ မေတြ႕ဘူး ရွင္အိတ္ျကိဳအိတ္ျကား ေခ်ာင္ကေလာင္ေတြမက်န္ အကုန္ရွာတာကိုမေတြ႕ဘူးရွင္ ေတြ႕သမၽွအေပါင္းအသင္းအကုန္အကူအညီေတာင္း ျကည္႕ေနတာမေတြ႕ရေသးဘူးတဲ႕။ေဟာ ေတြ႕ျပီေတြ႕ျပီ ကၽြန္မကေလးေတြေတာ့မဟုတ္ဘူး။ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေလ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေပါ့ သူ ေသတၱာေလးေဘးငုတ္တုတ္ေလးထိုင္လုိ႕ေလ ပါးစပ္ကလည္းဘာေတြေျပာေနသည္မသိ ဘူး။ကၽြန္မအနီးကပ္သြားျကည္႕လိူုက္တယ္ သူ႕လက္ထဲမွာအိတ္ေလးတစ္လံုးေတာ့ ကၽြန္မေသေသခ်ာခ်ာျကည္႕လုိက္တယ္။ဟယ္၀မ္းသာလိုက္တာအိတ္ထဲမွာကၽြန္မကေလးေတြေလ။ ဒါေပမဲ႕….. ဒါေပမဲ႕ရွင္သူကကၽြန္မကေလးေတြကိုဘာလုပ္မလို႕ပါလိမ့္။ကၽြန္မလဲစိုးတထိတ္ထိတ္နဲ႕ေခ်ာင္ေလးထဲကပဲျကည္႕ေနလိုက္တယ္။ “ျကြက္မျကီးေရ” ေဟာ ေကာင္ေလးကၽြန္မကိုေခၚေနတယ္ထင္တယ္။ဘာေျပာဦးမလဲမသိဘူး ေစာင့္ျကည္႕ဦးမွဘဲ။ “နင့္ရဲ႕ကေလးေတြကို ငါဒီထဲမွာေရ႕ႊထားလိုက္တယ္ ေနာ္ နင့္ကေလးေတြကိုငါမသတ္ပါဘူး ငါ့ပစၥည္းေတြက္ိုေတာ့ဘာမွမလုပ္ပါနဲ႕ေနာ္” ေကာင္ေလးကမ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕တုိင္တည္ေနရွာတာပါ။ဟုတ္ပါရဲ႕ ဟိုတုန္းကဆိုရင္ဒီအေဆာင္ျကီးေပၚမွာ ဒီေကာင္ေလးအပါအ၀င္ လူေပါင္း13ေယာက္ေနျကတာေလ။ကၽြန္မမွတ္မိတာေပါ့ ။ဒီေကာင္ေလးနာမည္ေတာင္ ျကားဖူးပါရဲ႕ ဘာတဲ႕ အေတြးေလး ဆိုလား ဘာလား ေကာင္ေလးကေတာ့ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ခပ္ငယ္ငယ္ပါ။အေဆာင္ေပါကလူေတြထဲမွာသူကငယ္တယ္လို႕ထင္ရတာပဲေလ။ ဒီအေဆာင္ေပၚမွာေနရတာကကၽၽြန္မအတြက္အရမ္းဇိမ္က်တာရွင့္ ကၽြန္မကေလကၽြန္မအေဖာ္ေတြလုိမ်ိဳး ေျမက်င္းတူးျပီးေနရတာဆိုေပမဲ့ အစားအေသာက္အတြက္က်ေတာ့ပူစရာမလုိဘူးရွင့္ ။ဘာလို႕လဲလို႕ေမးမလို႕လား ေျပာမွာေပါ့ရွင္ ဒီအေဆာင္မွာက တခ်ိုဳ႕ေကာင္္ေလးေတြကညေနပိုင္းဆို ရင္ အရက္၀ိုငး္ဖြဲ႕ျကတယ္ေလ။အျမည္း အစံုအလင္ေပါ့ရွင္ ။အဲသူတို႕ကေသာက္ၿပီးၿပီဆိုရင္ဘယ္္ေတာ့မွ ၀ိုင္းကိုခ်က္ခ်င္းမသိမ္းၾကဘူးေလ။ေသာက္ၿပီးၿပီဆိုရင္ ၀ိုင္းကိုထားခဲ့ၿ႔ပီး ထမင္းသြားစားၾကေလရဲ႕။အဲဒီအခ်ိုန္ကကၽြန္မအတြက္အခ်္ိန္ေကာင္းေပါ့ေတာ္။ကၽြန္မလဲကၽြန္မေယာက္်ားကိုေခၚ၊ၿပီးေတာ့သူတို႕က်န္ခဲ့သမွ်ကိုစားနိုင္သေလာက္စား ၿပီးရင္ မကုန္တဲ့ဟာကုိသယ္ေပါ့ေတာ္။သူတိို႕ေတြကလည္း ပန္းကန္နဲ႕ထည္႕တာမဟုတ္ဘဲ အိတ္ေတြနဲ႕ပါဆယ္ဆြဲတာဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႕သယ္ရတာလြယ္ကူတာေပါ့ရွင္ ။ဒါေပမဲ့တစ္ခါတစ္ေလ က်ရင္ေတာ့ ဟို အေတြးေလး ဆိုတဲ့ေကာင္ေလး ကလာရွင္းသြားတာလဲရွိရဲ႕ အဲဒါဆိုလဲ မခက္ပါဘူးကၽြန္မတို႕ကအမိႈက္ပံုးထဲထိ လိုက္ဆြဲတာေပါ့ ရွင္။ တစ္ေန႕ အဲဒီတစ္ေန႕ကို ကၽြန္မေကာင္းေကာင္မွတ္မိတယ္။အဲဒီေန႕ေန႕လည္ပိုင္းမွာေကာင္ေလးေတြကအိပ္တဲ့သူအိပ္ စကားေျပာတဲ့သူကေျပာေန ၾကတဲ့အခ်ိ္န္ “အေတြးေလး ထထ ငါေျပာစရာရွိလို႕” ေမာင္ဖိုးဆိုတဲ့ေကာင္ေလးက အိပ္ေနတဲ့အေတြးေလးကိုအတင္းႏိႈးေတာ့ ဟိုေကာင္ေလးက စိတ္မရွည္သလိုနဲ႕အိပ္ရာကကုန္းရုန္းထၿပီးေခါင္းကုပ္ေျခကုပ္နဲ႕ “ဘာလဲကြာမင္းကလည္းအိပ္ေရးပ်က္လိုက္တာ ဘာေျပာမလို႕လဲျမန္ျမန္ေျပာ ငါအိပ္ခ်င္ေသးတယ္” ဆိုေတာ့ေမာင္ဖိုးက မ်က္နွာငယ္ေလးနဲ႕ “လုပ္ငန္းေတြနားရေတာ့မယ္တဲ့ ၀န္ထမ္းေတြလည္းျပန္လႊတ္ေတာ့့မယ္တဲ့ ၊ကုမၸဏီထဲမွာ ၀န္ထမ္း၂၀ ပဲအေစာင့္ထားမယ္တဲ့” ေဟာ ကၽြန္မေခါင္းေထာင္သြားတယ္ ကၽြန္မတင္မဟုတ္ပါဘူး ။အေဆာင္ေပၚက ေကာင္ေလးေတြအကုန္ပါပဲ။သြားၿ႔ပီဒါဆိုကၽြန္မဘယ္မွာသြားေနရေတာ့မွာလဲ။အို မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး သူတို႕ေတြက အဲဒီအေတြးေလးဆိုတဲ့ေကာင္ေလးကိုစေနာက္ေနၾကပဲဟာ အခုလဲစတာေနမွာပါ။စတာပဲျဖစ္ပါေစ။ကၽြန္မဆုေတာင္းေနမိတယ္။ “ဟာ…….သြားၿပီ” ဟ ဘာလဲ ဟ ေၾသာ္ဟိုေကာင္းေလးပဲ ဘယ္ေကာင္ေလးရမွာလဲအေတြးေလးေပါ့ ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ကိုယ္ေမွ်ာေနတာ သူကထေအာ္ေတာ့ ကၽြန္မလန္႕သြားတာေပါ့။ “သြားၿပီေပါ့ ဒါဆိုရင္ငါဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ေက်ာင္းတက္ဖို႕စရိတ္ကမေလာက္ေသးဘူးေလ ဒုကၡပါပဲကြာ” ေကာင္ေလးကိုၾကည္႕ၿပီးကၽြန္မေတာင္ခဏငိုင္သြားတယ္။ေကာင္းေလးကိုသနားသြားတာထင္ပါရဲ႕။ေနပါဦးလုပ္ငန္းေတြကဘာလို႕နားတာပါလိမ့္။ကၽြန္မသိခ်င္လိုက္တာ။ကၽြန္မသိခ်င္တဲ့ေမးခြန္းကိုေကာင္ေလးကေမးပါ့မလားမသိဘူူး။အဲအဲ …ကၽြန္မဆႏၵျပည္႕ၿပီ ကၽြန္မသိခ်င္တာကိုေကာင္ေလးကေမးတယ္ရွင့္သိလား။အင္းေလသူလဲသိခ်င္မွာေပါ့ေနာ္။ေကာင္ေလးကအခုမွစဥ္းစားမိဟန္နဲ႕ “ေနပါဦး ..ေမာင္ဖိုး လုပ္ငန္းေတြကဘာလို႕နားရမွာလဲ” ေကာင္ေလးကေလးေလးနက္နက္နဲ႕ေမးလိုက္ေတာ့ ေမာင္ဖိုးက “မသိဘူူးကြတိုက္ပြဲေတြေၾကာင့္လို႕ေျပာၾကတာပဲ ငါလည္းေသခ်ာမသိဘူးကြ” ေၾသာ္ အခုမွပဲနားလည္သလိုရွိ ေတာ့တယ္။ခဏၾကာေတာ့အေဆာင္ေပၚမွာ အသံေတြဆူညံကုန္ပါေ၇ာ။ “ဒီကျပန္ရင္ဘာလုပ္ရမလဲ”ဆိုတာကတစ္မ်ိဳး “အိမ္ျပန္ဖို႕ကပိုက္ဆံနည္းတယ္”ဆိုတာကတစ္ဖံု “မင္းတို႕ဆီလိုက္ခဲ့မယ္အလုပ္ရွာေပး”ဆိုတာကတစ္သြယ္ ဘာေတြမွန္းကိုမသိေတာ့ပါဘူး။ၾကြက္နားေတြညည္းလိုက္တာ ။အဲဒါနဲ႕ပဲခပ္ေ၀းေ၀းကေခ်ာင္ေလးထဲမွာ သြားေအာင္းေနလိုက္ရတယ္။ ညေနေစာင္းေတာ့ထံုးစံအတိုင္း အရက္၀ိုင္းဖြဲ႕ၾကျပန္တာေပါ့။အဲ….ဒီတစ္ခါထူးဆန္းတာကအရက္၀ိုင္းမွာအျမည္းက ေနၾကာေစ႕နဲ႕ရွဴးရွဲလက္ဖက္ႏွပ္ေတြပဲေတြ႕ရတယ္။ငတ္ၿပီကၽြန္မေတာ့ဒီေန႕ငတ္ပါၿပီရွင္။ေအာ္………ဒီေန႕ေတာ့ဘယ္နားၾကည္႕ၾကည္႕ ေငးေငးငိုင္ငိုင္ေတြနဲ႕ပါလား။အရက္၀ိုင္းေလးကလည္း တိတ္ဆိတ္လို႕။ခါတိုင္းဆို အလုပ္ျပန္လာတာနဲ႕ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးရင္သနပ္ခါးေလးလိမ္းလိုက္ သူတို႕ေျပာေနတာၾကားတဲ့lotion ဆိုလားဘာလား အဲဒါႀကီးကိုတစ္ကိုယ္လံုးလိမ္း ေခါင္းကဆံပင္ကိုခြဲေၾကာင္းက်ေအာင္ၿဖီးၿပီးသန္႕ေနတတ္တဲ့ အေတြးေလးဆိုတဲ့ေကာင္ေလးေတာင္ ေရမခ်ိဳးႏိုင္ဘဲအိပ္ရာထဲမွာငိုင္ေနေလရဲ႕။အရင္ရက္ေတြဆိုရင္ ျခင္းဆိုလားခတ္ဖို႕ကို လိုက္ႏႈိးေဆာ္ေနတတ္တဲ့ ေမာင္ေထြးနဲ႕ေမာင္ျမင့္တို႕လဲတိတ္ဆိတ္လို႕ေလ။ေၾသာ္……တိုက္ပြဲေတြေၾကာင့္တဲ့လား။ ဒီလုိနဲ႕ ေနာက္ေန႕မနက္မွာသူတို႕ေတြဘာေတြေရးေနၾကတယ္မသိပါဘူး ။စာရြက္ဆိုတာႀကီးေတြကိုယ္စီနဲ႕ေပါ့ ။အဲ ….အဲဒီလိုေရးတဲ့အထဲမွာ အေတြးေလးဆိုတဲ့ေကာင္ေလးေတာ့မပါဘူးရွင့္ ။ဒီလိုနဲ႕ညေနပိုင္းမွာေတာ့ထံုးစံအတိုင္းအရက္၀ိုင္းဖြဲ႕ၾကျပန္္ေရာ။ေဟာ…ဒီေန႕ေတာ့ခါတိုင္းထက္လူမ်ားတယ္ရွင့္။အျမည္းေတြကလည္းခါတိိုင္းထက္စံုတယ္လို႕ထင္ရတာပဲေလ။ကၽြန္မမွာေတာ့သြားရည္တမွ်ားမွ်ားပင္က်လို႕ေပါ့။သူတို႕အရက္၀ိုင္းေလးကလညုး္ဆူလို႕ညံလို႕ေပါ့။ကၽြန္္မ အငမ္းမရျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ “ေဟ့လူေတြ….. ေဟ့လူေတြ ခင္ဗ်ားတို႕ခြင့္က်ၿပီ အထုပ္ေတြျပင္ၾကေတာ့ ဒီညေနကားနဲ႕ ရံုးကိုလိုက္ပို႕ေပးမယ္တဲ႕ ဒါမွ မနက္ေစာေစာကားမွီမွာတဲ့ အခုကားေတြကရွားေနတယ္တဲ့” အေတြးေလးရယ္ေပါ့ အေမာတေကာနဲ႕လာျပီးေအာ္ေနတာေလ။ကၽြန္မျဖင့္လန္႕ျဖန္႕ျပီးငမ္းေနတဲ့အာရံုေတာင္ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ကၽြန္မတင္ဘယ္ဟုတ္မလဲ အရက္ထိိုင္ေသာက္္ေနတဲ့ေကာင္ေလးေတြလည္းျပာျပာသလဲ နဲ႕ထအ၀တ္အစားေတြကိုျဖစ္သလို ထိုးသိ္ပ္ထည႕္ၿပီးေရမိုးခ်ိုဳးၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕ခဏေနေတာ့ျပန္တက္လာၾကၿပီးအထုပ္ေတြဆြဲၿပီး ကားၾကီးနဲ႕သြားလိုက္ၾကတာေနာက္ေန႕ျပန္မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ဒီအေဆာင္ၾကီးေပၚ တစ္မ်ိဳးေျပာရရင္ကၽြန္မရဲ႕ကမၻာငယ္ေလး ေပၚမွာေတာ့အရင္တုန္းကလိုလူ၁၃ ေယာက္ေလာက္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ကိုေဖာက္တင္ဆိုတဲ့လူႀကီးရယ္၊ေမာင္ေထြး၊ေမာင္ျမင့္ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးေတြရယ္ အေတြးေလးနဲ့ ေနာက္ျပီးေတာ့စကားေျပာရင္ အာက်ယ္အာက်ယ္ေျပာတတ္တဲ့သံေခ်ာင္းဆိုလားဘာလားအဲဒီေကာင္ေလးေတြပဲေတြ႕ရေတာ့တယ္။သိပ္မၾကာပါဘူးေမာင္ေထြးနဲ႕ေမာင္ျမင့္ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးေတြလည္းအိပ္ယာလိပ္ေတြယူျပီးဘယ္မွာသြားေနတယ္မသိဘူး ။နွစ္ရက္သံုးရက္ေနမွတစ္ေခါက္ေလာက္ပဲ အေဆာင္္ေပါေရာက္လာတတ္တယ္။အေတြးဆိုတဲ့ေကာင္္ေလးဆို္္ရင္ မ်က္္္ရည္္္ေတြမ်ားေတာင္၀ဲေနေလရဲ႕ ေအာ္သူလည္းပဲလူပဲေလ သူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားႀကီးနဲ႕ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနေနရာကေန ရုတ္တရက္ ႀကီးခြဲရတာဆိုေတာ့၀မ္းနည္းရွာမွာေပါ့။ခဏပါပဲ ကၽြန္မေလခဏေလာက္ေလးပဲင္ိုင္္သြားမ္ိတယ္္ ေနာက္ေတာ့ . “လြပ္္လပ္္ျပီ ……..ကၽြန္မေတာ့လြတ္္္လပ္ျပီ”ဆိုျပီး၀မ္းသာအားရနဲ႕ပတ္ေအာ္ ျပီ္ေတာ့အေဆာင္ႀကီးေပၚမွာ စိတ္္ၾကိဳက္္ေမြေနလုိက္္တယ္။ေတြ႕သမွ်အ၀တ္္အတိုအစေတြကိုပတ္္ကိုက္ ကၽြန္္မအေဖာ္ ဟိုေကာင္မေတြကိုေခၚျပီး ေတြ႕သမွ် အိတ္ေတြထဲမွာအသိုက္္ေတြလို္က္္ေဆာက္္ ၿပီးေပ်ာ္ေနလိုက္္တယ္။တကယ္ေတာ့ အေစာင့္သေဘာ နဲ႕၂၀ ေလာက္ပဲခ်န္ခဲ့မယ္ဆိတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ကၽြန္္မ အေဆာင္အျပင္ထြက္ရင္ေတြ႕ရတာက လူအေယာက္၂၀ မွမကတာ။ “အေတြးေလး …..ေဟ့ေကာင္အေတြးေလး” ဟ…ဘာလဲဟ ဘယ္္သူလဲေအာ္္္္ႀကီးဟစ္က်ယ္္နဲ႕ ဘယ္္ေကာင္လဲ ဟုတ္လား ဘယ္္သူရွိရမွာလဲဟိုေကာင္ေလ သံေခ်ာင္းဆိုတဲ့အာက်ယ္္္္က်ယ္္ေျပာတဲ့ေကာင္ေလးေပါ့ ဟိုေကာင္ေလးကိုေအာ္ေခၚေနတာေလ။ဟိုေကာင္ေလးခင္္မ်ာအိပ္ခ်င္္မူးတူးနဲ႕ထလာၿပီးမွ “ဘာလဲကိုသံေခ်ာင္္းရ ဘာလို္႕လဲ ေအာ္ႀကီးဟစ္္က်ယ္နဲ့႕” ေကာင္းတယ္ေမးစမ္း ဘာလဲမသိဘူးလူကိုအဲေလၾကြက္ကို အိ္ပ္ေရးပ်က္ေအာင္လာလုပ္ေနတယ္္။ “ဟ ဘာရမွာလဲ ဒီမွာအမႈိက္ေတြနဲ႕ ဖိနပ္စုတ္္ေတြပြေနတာ မင္းၾကည္႕ေကာင္းေနလား ၾကည္္႕ရွင္းဦးေလ “ ဟဲ့…ဟဲ့သြားျပီအမႈိက္ေတြရွင္းဖ္ို႔ေျပာေနတာပဲ ။မရွင္းနဲ႕ေကာင္ေလးေရ မရွင္းပါနဲ႕ေနာ္ ဒီအမႈိက္ေတြရွိမွငါတို႕အတြက္္္္အဆင္ေျပမွာေလ။ ေကာင္္ေလးေရမရွင္းပါနဲ႕။အဲကၽြန္မဆုေတာင္းျပည္္္႕တယ္ေျပာရမလား မသိဘူး ေကာင္ေလးက “ေအာင္မာ ဘာလို႕ရွင္းရမလဲဒီအေဆာင္မွာကၽြန္ေတာ္တစ္္ေယာက္ထဲေနတာမွ မဟုတ္တာ ကိုသံေခ်ာင္းအျမင္မေတာ္ရင္ ကိုယ့္္ဟာကိုယ္ရွင္းေပါ့” ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႕ျပန္္္အိပ္္္္ေနလိုက္တယ္ ။ေဟာဟိုကိုယ္ေတာ္ကရွင္းမယ္ထင္ေနလား ေ၀းေသးတယ္ သူက သို္င္းကားျပန္ထုိင္ၾကည္္႕ေနေလရဲ႕။ကၽြန္မလဲ ညဘက္ေရာက္ေတာ့အစာရွာရေတာ့တာေပါ့ ေတြ႕ၿပီသံေခ်ာင္းဆုိတဲ့ေကာင္ေလး အခန္္းထဲမွာစံုလို႕စိလို႕ပါလား။ဟီဟိ ပြတာပဲ ကၽြန္မလဲ သူူရဲ႕ေကာ္ဖီမစ္ေတြ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ေတြနဲ႕ ပြဲေတာ္တည္လိုက္တယ္္။ဒါတင္အားမရေသးဘဲ မနက္ကကၽြန္မကိုအိပ္ေရးပ်က္ေအာင္လုပ္ထားတာကို မေက်နပ္တာ နဲ႕ သူ႕အ၀တ္ ေတြကိုပါ နည္းနည္းစီကုိက္ေပးလိုက္တယ္။ပညာျပလိုက္တဲ့သေဘာပါ။ကၽြန္မထင္တဲ့အတိုင္းပဲ မနက္ပိုင္းက်ေတာ့ ဟိုသံေခ်ာင္းရဲ႕ အသံျပဲႀကီးကို ၾကားရေတာ့တာပဲ။ “ဟာ .. ဒီၿကြက္ေတြေတာ့ အစားအေသာက္ေတြတင္မဟုတ္ေတာ့ဘူး အ၀တ္အစားေတြပါကိုက္ ပစ္လိုိက္တယ္ လြန္လြန္းလာ ၿပီေတြ႕ဦးမယ္ ငါနဲ႕ေတာ့ေတြ႕ဦးမယ္” ေအာင္မာသူကမ်ားရာရာစစ ငါ့ကိုမ်ားေတြ႕ဦးမယ္ေလးဘာေလးနဲ႕ ရပါတယ္ငါကလဲအခ်ိန္မေရြးပါပဲ။ အေတြးေလး ကေနာက္ေန႕ေရာက္ေတာ့ အဲဒီသံေခ်ာင္းေျပာတဲ့ အမႈိက္ေတြကိုရွင္းပစ္ လိုက္တယ္ေလ။ဒါနဲ႕ ကၽြန္မလဲသူ႕ကိုမေက်နပ္တာနဲ႕ ပဲသူ႕ရဲ႕အ၀တ္စား အိပ္အေဟာင္းထဲမွာ အသိုက္ေဆာက္ပစ္လိုက္တယ္။ေကာင္ေလးကအလည္ေလးရွင့္ အဲဒီအိတ္ထဲမွာ အ၀တ္စားအေဟာင္းေတြပဲထည္႕ထားတယ္ေလ။ ဒီလိုနဲ႕ေနာက္တစ္ရက္ေတာ့အေဆာင္ေပၚကိုေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္ တစ္ေယာက္တိုးလာျပန္တာေပါ့။သူကေတာ့ အေတြးေလးအိပ္ယာမွာပဲလာအိပ္တယ္ အဲ သူကေတာ့တစ္မ်ိဳးရွင့္ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ေတြဘာေတြ ၀ယ္လာတဲ့အခါဆိုရင္ တန္းေလးေပၚတင္ေပးထားတတ္တယ္။တစ္ခါတစ္ေလမွပါ။ဒါေပမယ့္…အဲဒါကလည္းကၽြန္မအႀကိဳက္ေပါ့ရွင္ ဒီလုိေနရင္းနဲ႕ေမာင္သံေခ်ာင္းဆိုတဲ့ေကာင္ေလးက ေကာက္ကာငင္ကာနဲ႕ေပ်ာက္သြားျပန္ေရာ ဟိုေကာင္ေလးေျပာသံၾကားတာကေတာ့့ျပန္သြားတာဆိုလားပဲ ေအာ္္………ျပန္သြားျပန္ၿပီတစ္ေယာက္။ကၽြန္မေလအဲဒီေကာင္ေလး ကိုရွိတဲ့အခ်ိန္တုန္းကအျမင္ကတ္ခဲ့ေပမဲ့ မရွိေတာ့လဲ သတိရသလုိေတာ့ရွိသားေတာ့။ “ကၽြိ ….ကၽြိ” ကၽြန္မကေလးေတြရဲ႕အသံပဲ ကၽြန္မအေတြးလြန္ေနလိုက္တာ ကၽြန္မကေလးေတြအသံၾကားမွပဲသတိရေတာ့တယ္။ကၽြန္မလဲ ကၽြန္မကေလးေတြနားျပန္သြား ၿပီး စိတ္မခ်ေတာ့တာနဲ႕ေနရာေရႊ႕ထားလိုက္ ေတာ့တယ္။ဟို အေတြးေလးဆိုတဲ့ေကာင္ေလးကို ၾကည္လိုက္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ကအိပ္ေပ်ာ္ေတတယ္မသိဘူး ေဟာက္မ်ားေတာင္ေဟာက္လို႔ေလ။သူတို႕လည္း ဟိုေကာင္ေလးေတြ ျပန္သြားျပီးကတည္းကအေဆာင္ေပၚအိပ္လိုက္ ထမင္းသြားစားလိုက္ပဲလုပ္ေနတာေတြ႕ရေတာ့တယ္ ။ဟုတ္သားပဲလုပ္ငန္းေတြကနားထားတာကိုး။အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေကာင္းေလးကတစ္ခါတစ္ေလမုန္႕ေတြဘာေတြ၀ယ္လာရင္ တန္းေလးေပၚမွာတင္ထားေပးတာေတြ႕ရတယ္။ေနာက္ၿပီးရင္သူက “ၾကြက္မႀကီးေရငါ့အ၀တ္ေတြကိုမကိုက္ပါနဲ႕ေနာ္”ဆိုၿ႔ပီးအျမဲေျပာတယ္။ သူတို႕ေတြေရာကၽြန္မပါ ဒီလိုေန ေနၾကၿပီး တစ္ရက္မွာေတာ့ အေတြးေလးဆိတဲ့ေကာင္ေလးက အ၀တ္အစားေတြ ထည္႕ေနတာေတြ႕ရေတာ့ ကၽြန္မအံ့ၾသသြားတယ္ သူဘာလုပ္မလဲ ဟိုေကာင္ေလးေတြလိုပဲ ျပန္မွာလား။ဒါမွမဟုတ္ရင္ ေနရာေျပာင္းမလုိ႕လား ။ကၽြန္မဦးေနွာက္ထဲမွာေမးခြန္းေတြတန္းစီေနတယ္။ကၽြန္မသိခ်င္တာကိုကၽြန္မသိလိုက္ရပါတယ္။ခဏ ကိုေဖာက္တင္ဆိုတဲ့ လူႀကီးတက္လာေတာ့သူေျပာတာၾကားလိုက္ရတယ္ဘာတဲ့ “ျပန္ေတာ့မယ္ ေနာက္ေန႕ဆိုရင္လမ္းေတြက ဖြင့္ဖို႕မေသခ်ာေတာ့ဘူး”ဆိုလား မသိပါဘူး ။ခဏေနေတာ့သူ လည္းဟိုေကာင္ေလးေတြတုန္းကလုိပဲ စာရြက္ၾကီးထဲမွာ စာေတြေရးေနတာေတြ႕ရတာပဲ ေၾသာ္ ေကာင္ေလးလည္းျပန္ေတာ့မွာကိုး။ ဒီလုိနဲ႕ မြန္းလြဲပိုင္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ ေမာင္ေထြး၊ေမာင္ျမင့္ နဲ႕အေတြးေလး သံုးေယာက္လံုးျပာျပာသလဲနဲ႕အထုပ္ေတြျပင္ၾက ေနာက္ျပီးေမာင္ျမင့္နဲ႕ေမာင္ေထြးတို႔ကလည္းေျပာၾကေသးတယ္အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္္တဲ့ဟိုေကာင္ေလးေတြတုန္းကလုိပါပဲျပာျပာသလဲနဲ႕ အထုပ္ေတြျပင္ေနၾကတာပါပဲ။သူတို႕တင္မဟုတ္ဘူးရွင့္ အေဆာင္ၾကီးေအာက္မွာလည္း ဆူညံေနတာပဲ ကၽြန္မနားစြန္နားဖ်ားၾကားတာကေတာ့ သံုးနာရီေနာက္ဆံုးထားေရႊ႕ရမယ္ဆိုလားမသိဘူး။ဒီလိုနဲ႕နာရီပိုင္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ ေျခလွ်င္နဲ႕သြားသူကသြား ဆိုင္ကယ္ဆိုတာၾကီးေတြစီးၿပီးသြားသူကသြားနဲ႕ေပ်ာက္သြားလိုက္ၾကတာအေဆာင္ေပၚမွာလူနွစ္ေယာက္ပဲက်န္ေတာ့တယ္။တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကိုေဖာက္တင္ရယ္ပါ။တစ္ေယာက္ကေတာ့ကၽြန္မမသိဘူးရွင့္ဒီအေဆာင္ေပၚကုိတစ္ခါတစ္ေလမွလာတတ္္တဲ့သူပါ။ဒီလို နဲ႕ညေနပိုင္းေလာက္မွာေပါ့ ကၽြန္မၾကြက္ဆိုေတာ့ နာရီေတြဘာေတြေတာ့ မသိပါဘူး ။ အဲ ….အဲဒီညေနပိုင္းမွာပဲေလ ကၽြန္မေနတဲ့အေဆာင္ႀကီးေပၚမွာေရာ အျပင္မွာပါလူ နွစ္ေယာက္စသံုးေယာက္စ ပဲေတြ႕ရတယ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာေပါ့ “ဒုန္း” ဆိုတဲအသံႀကီးတစ္ခ်က္ကိုၾကားလိုက္ ၿပီးေျမၾကီးတစ္ခုလံုး သိမ့္သိမ့္ တုန္သြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ကၽြန္မလည္းေၾကာက္အား လန္႕အား နဲ႕ကၽြန္မကေလးေတြရွိတဲ့ေနရာကို ကမန္းကတန္း ေျပးသြားလိုက္ရတယ္။ေတာ္ေသးတာေပါ့ကၽြန္မေရာက္သြားတာျမန္ေပလို႕ေပါ့ ။ကၽြန္မကေလးေတြခမ်ာ ေၾကာက္ရွာလြန္းလို႕ တုန္ေနၾကရွာတယ္။ ဒီအေဆာင္ေပၚကေကာင္ေလးေတြ မရွိေတာ့ကၽြန္မ လည္း ညဘက္ကို အျပင္မွာ အစာထြက္ရွာရၿပီေလ။အေဆာင္ႀကီးေပၚမွာေတာ့ ကိုေဖာက္တင္ဆိုတဲ့ လူႀကီးပဲ ေစာေစာစီးစီး အိပ္က်န္ခဲ့တယ္။ကၽြန္မလဲအစာ ရွာၿပီးျပန္လာတုန္းရွိေသးတယ္ သတိထားမိေတာ့ ဒီ၀န္းအက်ယ္ၾကီးထဲမွာ လူေတြတစ္ေယာက္မွမေတြ႕ရေတာ့ဘူး ကၽြန္မစိတ္ထဲထင့္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ေဟာ….ေဟာ ဟိုမွာကိုေဖာက္တင္ဆုိတဲ့လူူႀကီးပဲ ၀ရုန္းသုန္ကားနဲ႕ေျပးထြက္လာတယ္ ။ေဟာကုမၸဏီအျပင္ကိုထြက္သြားၿပီ။ေသခ်ာပါၿပီ ကၽြန္မထင္သလိုတစ္ခုခု ျဖစ္ေတာ့မွာပါ…။ဟင္ အန႕ံ ဒါဒါ မီးရႈိ႕ရင္လူေတြသံုး တာေတြ႕ဘူးတဲ့ ဓါတ္ဆီဆိုတာရဲ႕အန႕ံပဲ။ကေလးေတြကၽြန္မကေလးေတြ ကၽြန္မသတိရရခ်င္းကၽြန္မကေလးေတြဆီေျပးဖို႕ျပင္ခဲ့ပါတယ္။ဒါေပမဲ့………ဒါေပမဲ့ရွင္ ကၽြန္မေျပးေနတုန္းလမ္းမွာပဲ လူေတြသံုးေယာက္ေလာက္ ကၽြန္မေနတဲ့အေဆာင္ေပါကေျပးဆင္းလာတာေတြ႕ရတယ္ အဲဒီေနာက္ေတာ့ “၀ုန္း” ဆိုမီးေတာက္မီးလွ်ံေတြက ကၽြန္မေနတဲ့အေဆာင္ နဲ႕ ဟိုဘက္ကကၽြန္မ အေဖာ္ေတြေနတဲ့အေဆာင္ႀကီးေတြေပါကေန တလိပ္လိပ္နဲ႕တက္လာေတာ့တယ္။ကၽြန္မေလမီးလံွ်ေတြၾကားက ကၽြန္မကေလးေတြရွိတဲ့ေနရာက္ို ႀကိဳးစားၿပီးသြားပါေသးတယ္ ူဒါေပမဲ့ရွင္ ကၽြန္မခႏၶာကိုယ္ေလး နဲ႕ဒီမီးလွ်ံႀကီးကိုဘယ္လုိေက်ာ္လႊားရမလဲရွင္ …….။ကၽြန္မတင္မဟုတ္ပါဘူူး ကေလးေတြဖခင္ ကၽြန္မေယာက္်ားပါႀကိဳးစားေပမဲ့လည္း ကၽြန္မတို႕ကတိရိစာၦန္ေတြေလ လူေတြျပဳလုပ္ထားတဲ့အတားအဆီးကိုဘယ္လို ေက်ာ္လႊားရမလဲ ကၽြန္မေလ ကၽြန္မရဲ႕ပါးစပ္နဲ႕ကိုက္ျပီး ၀င္လို႕ရရင္ ကၽြန္မရဲ႕ပါးစပ္က အသံမထြက္နိုင္ဘဲစုတ္ျပတ္သြားေအာင္ကုိက္ ပစ္လိုက္မွာသိလား။ရွင္တို႕ကေတာ့ေတြးမွာေပါ့ မိခင္ေမတၱာမွန္ရင္မီးထဲလဲတိုးနိုင္ရမွာေပါ့လို႕ေလ။ဘယ္ေနမလဲကၽြန္မႀကိဳးစားတာေပါ့ ကၽြန္မရဲ႕ေယာက္်ားကဆြဲထားတယ္ေလ။ရွင္တို႕လူေတြမွာမွမိဘ ေမတၱာဆိုတာရွိတာမဟုတ္ပါဘူး ။ရွင္တို႕ေလာက္အသိဥာဏ္မရွိတာကို၀န္ခံပါတယ္ ဒါေပမယ့္ကၽြန္မတို႕တိရိစာၦန္ေတြလည္းခံစားတတ္ၾကပါတယ္ရွင္။ ကၽြန္မစဥ္းစားတာကဘာလို႕ဒီအေဆာင္ႀကီးကို မီးရႈိ႕ရတာလဲဆိုတာကိုပါ။ေစာေစာကေတြ႕လိုက္ရတဲ့ဟိုလူသံုးေယာက္ကလည္းဒီထဲကမဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ကၽြန္မသိပါတယ္။ေၾသာ္ကၽြန္မသတိရၿပီ ဟိုတစ္ေခါက္ကတိုက္ပြဲေတြဆိုတဲ့ဟာေၾကာင့္ ဒီလိုေတြျဖစ္တာထင္ပါရဲ႕ေနာ္။ မနက္လင္းပါၿပီကၽြန္မလဲတစ္ညလံုးမအိပ္နိုင္ပဲ မီးေလာင္ေနတဲ့အေဆာင္ေတြကိုသာ ကၽြန္မအေဖာ္ေတြနဲ႕အတူ ရင္ကြဲစြာနဲ႕ၾကည္႕ေနခဲ့တာ မနက္လင္းေတာ့ ေတာ့ျပာပံုႀကီးေပါ့ေနာ္။ေၾသာ္….စစ္တဲ့အဲဒီစစ္ဆိုတာႀကီးေၾကာင့္ ကၽြန္မရဲ႕ကေလးေတြေသဆံဳးခဲ့ရၿပီ ။ကၽြန္မလည္းရင္ကြဲပက္လက္ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။ဒီစစ္ဆိုတာႀကီးေၾကာင့္ လူသားမိခင္ေတြ လည္း ဘယ္နွစ္ေယာက္ေလာက္ ကၽြန္မလိုခံစားခဲ့ရၿပီးၿပီလဲ။ကၽြန္မကေတာ့ဆုေတာင္းေနပါတယ္ မိခင္ေတြအားလံုး ကၽြန္မလို အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႕ေ၀းနိုင္ၾကပါေစလို႕ေလ။ ေၾသာ္ …….ဆင္က်ီစားရာဆိတ္မခံသာတဲ့ စစ္ဆုိတာႀကီးကက်ီစားခဲ့တာဟုတ္မဟုတ္မသိေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့စစ္က်ီစားရာၾကြက္မခံသာျဖစ္ခဲ့ရၿပီေလ။ေၾသာ္သူတို႕စစ္က လူအခ်င္းခ်င္းမနိုင္ရင္အၿပစ္မဲ့တဲ့သူေတြေနတဲ့ေနရာကိုမီးေလာင္တိုက္သြင္းသတဲ့လား……….။ မွတ္ခ်က္။။ ။။တစံုတစ္ခုကိုမွရည္ရြယ္ေရးသားျခင္းမဟုတ္ပါ ရသခံစားမႈသက္သက္သာျဖစ္ပါေၾကာင္း ။ ိ