ငယ္သူေပမို႔ မခ်စ္ရဲပါ

သားသူု မင္း ဒီစာေတြကဘာေတြလဲ " ေမေမ၏ေမးလုိက္သံ ။ က်ေတာ္ လန္႕သြားရတယ္႐ုတ္တရက္ႀကီးေမေမ ဘာျဖစ္လို႕ေမးတာပါလိမ္႕ ။ဧကႏၱေမေမ ကေတာ့ က်ေတာ္ကို မမိုင္ ေပးထားေသာစာေတြကိုေတြ႕သြားခဲ့သည္ထင္ပါရဲ႕ ....။က်ေတာ္ ဘယ္လိုေျဖရွင္း ရပါ့ မလဲ။ေမေမက က်ေတာ္ကို မိန္းကေလး ကိစၥနွင့္ပတ္သတ္လွ်င္ဘယ္တုန္းကမွအလိုမလိုက္ခဲ့ေပ။က်ေတာ္ က ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားသာ ရွိေသးတာေၾကာင့္ရညး္စားသနာထားမွာကိုမလိုလားခဲ့ ျခငိ္းလည္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။က်ေတာ္ဘယ္လုိေျဖရွင္းရမယ္မသိခင္မွာပင္ေမေမကသူ႕လက္ထဲကစာရြက္ထပ္ႀကီးကိုက်ေတာ္ေရွ႕မွာအပံုလိုက္ပစ္ခ်လာသည္။က်ေတာ္ ေဇာေခၽြးမ်ားျပန္လာသည္။ေမေမကိုညာလို႕ရမည္မဟုတ္အမွန္တိုင္းေျပာရင္ေရာေမေမကယံုမွာတဲ့လား။က်ေတာ္ေမးခြန္းေတြနွင့္ ခ်ာခ်ာလည္ေနမိသည္။ေၾကာက္စိတ္နွင့္အတူ စိတ္ကအတိတ္ဆီသို႕.......။ က်ေတာ္တို႕ ရတနာေမာင္လူငယ္အဖြဲ႕သည္ ရပ္ကြက္ ၏သာေရးနာေရး မ်ားတြင္ လုပ္အားျဖင့္ တတ္နိုင္သေလာက္ ကူညီ ၾကရသည္။လူငယ္အဖြဲ႔ဆိုသည္နွင့္အညီ အဖြဲ႕ထဲတြင္ တ၀က္ေလာက္က လူငယ္မ်ားသာပင္။လူငယ္မ်ားထဲတြင္ (၇)တန္းမွသည္ က်ေတာ္တို႕ (၉)တန္း အထိပါ၀င္ခဲ့ၾကသည္ ။လူငယ္မ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း အလုပ္ကိုမညီးမျငဴခဲ့ၾကပါပဲ နွင့္ လုပ္စရာရွိလွ်င္လည္းတတ္ညီလက္ညီ စားစရာရွိလွ်င္လည္းတတ္ညီလက္ညီ နွင့္ စည္းလံုးေပ်ာ္ရႊင္စြာေနလာခဲ့ ၾကေပသည္။က်ေတာ္သည္လည္း ေမေမက စာကိုထိခုိက္မည္စိုး၍အတန္တန္တားေနသည္႕ၾကားမွ ထိုအသင္းကို၀င္ခဲ့သည္။ဒီလိုနွင့္ က်ေတာ္တုိ႕ ရပ္ကြက္ သည္ ဥပုဒ္ေန႕မေရာက္ခင္ အဖိတ္ေန႕တိုင္းတြင္ ဆြမး္ဆန္စိမ္းအလွဴခံေသာ ဓေလ့ရွိရာ တစ္ခုေသာ အဖိတ္ေန႕တြင္က်ေတာ္တို႕ ရတနာေမာင္ အဖြဲ႔နွင့္ တာ၀န္က်မိန္းကေလးဓမၼစၾက္ာအဖြဲ႔တုိ႕ရပ္ကြက္ထဲတြင္ အလွဴခံျပီးေနာက္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း တြင္ ေရေႏြးေသာက္ေနစဥ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ မိတ္ဖြဲ႔ေပးမႈေျကာင့္ က်ေတာ္နွင့္ မမိုင္ ခင္မင္ခဲ့ၾကျခင္း ပင္.......။ ြဒီလိုနွင့္ က်ေတာ္နွင့္မမိုင္တို႕တစ္ေယာက္နွင့္တစ္ေယာက္သံေယာဇဥ္ေတြတြယ္ခဲ့ရာမွာ တစ္ေယာက္နွင့္တစ္ေယာက္မေတြ႔ရလွ်င္ စာနွင့္ အဆက္အသြယ္လုပ္ခဲ့ၾကသည္။က်ေတာ္ တို႕၏စာမ်ားကို တဆင့္ ဆက္သြယ္ေပးသူကေတာ့ မမိုင္နွင့္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ေသာ က်ေတာ္၏ သူငယ္ခ်င္းေနဆန္းပင္။ "အကို သူရိန္ မမိုင္ကစာေပးခိုင္းလိုက္တယ္။" ေက်ာင္း ေရာက္လွ်င္ က်ေတာ္ေနဆန္းနိုင္ကိုေမွ်ာ္ရသည္။ မမိုင္ေလး၏ ဘာမ်ားမွာေလမလဲ ဆိုသည္႕အေတြ းေျကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။သူကစာလာေပးရင္ က်ေတာ္က"ေအးေက်းဇူး ေနာ္ညီ မမိုင္ေလးကို ကိုသတိရတယ္လို႕ေျပာလိုက္ပါ။"က်ေတာ္ကစကားျပန္လိုက္သည္။က်ေတာ္တုိ႕ စာေတြအျပန္အလွန္ေပးၾကေပမယ့္ က်ေတာ္နွင့္ မမိုင္ၾကားမွသံေယာဇဥ္က ၅၂၈ သာပင္ ျဖစ္ေပသည္။သို႕ေသာ္............က်ေတာ္ (၁၀)တန္းေရာက္လာသည္႕အခ်ိန္တြင္ေတာ့္ က်ေတာ့ရင္ထဲက သံေယာဇဥ္က အေရာင္ေျပာင္းလာခဲ့သည္ ။သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘုန္း ႀကီးေက်ာင္းသို႕ေရာက္ရင္ ၀ိုင္း စၾကသည္ .ေမးၾကသည္။ "မမိုင္ နဲ႕မင္းနဲ႕ကဘာလည္းတဲ႕"ဟုတ္တယ္ က်ေတာ္နွင့္မမိုင္ကဘာလည္း က်ေတာ္လည္းဒါကိုသိခ်င္ေန မိသည္ ။က်ေတာ္သိခ်င္ေနသည္႕ေမးခြန္း က်ေတာ္ကိုယ္တိုင္အေျဖမသိသည့္ေမးခြန္းကိုမွသူငယ္ခ်င္းေတြက က်ေတာ့ကိုေမးလာ သည္ ။က်ေတာ္လည္း မခ်ိ ျပံဳးနွင့္ပင္ျပန္ေျဖလိုက္ရသည္.။ "ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးကြာ ႐ိုး႐ိုး ခင္တာပါ " 'ဒီလိုေျဖလိုက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက က်ေတာ္စိတ္ကိုနား လည္သလိုနွင့္ အျပံဳးေလးေတြနွင့္ နွစ္သိမ့္ၾကသည္။ သို႕ေသာ္.....သူတို႕ေျပာလိုက္ေသာစကားတစ္ခြန္းက က်ေတာ္ရင္ကိုက်ဥ္ခနဲ ခံစားလိုက္ရ သည္။ သူတို႕ေျပာတာက ............ "မမိုင္မွာ ရည္းစား ရွိတယ္"တဲ႕။ "ဟဲ့သားသူ ေမေမ ေမးေနတယ္ေလ ဘာေတြစဥး္စားေနတာလဲေမေမ့ကို လိမ္ဖို႕ေတာ့မစဥ္းစားနဲ႕ေနာ္ ေမေမ လိမ္တာကို မုန္းတယ္ဆိုတာကို သား သိပါတယ္" ေမေမ့ေအာ္သံေၾကာင့္ က်ေတာ္ ျပန္၍ လြင့္ေနေသာစိတ္ေတြကို စုစည္းလိုက္ ျပီး ေမေမကလည္း အဲဒါ မမိုင္ေပးထားတဲ့စာေတြေလ" က်ေတာ္ေမေမကိုအမွန္တိုင္းေျပာလိုက္သည္။ က်ေတာ္မေျပာလည္းေမေမကသိနွင့္ေနမွာအမွန္ပင္ ျဖစ္ေခ်လိမ့္မည္။က်ေတာ္နွင့္မမိုင္သတင္းက အမွန္ေတြမဟုတ္ေပမယ့္ ေက်ာင္းမွာေရာ ရပ္ကြက္မွာပါ ပ်႕ံေနသည္။ဒါကိုေမေမေရာ ေဖေဖေရာသိ ေန၍ က်ေတာ္ကို အသင္းထဲက ထြက္ခိုင္းသြားျပီးျဖစ္သည္။က်ေတာ္ကလည္း ပညာေရးကိုေရာ မိဘေတြ၏ ဆႏၱကိုပါ ငဲ့၍ အသင္း ထဲမွ မထြက္ေပမယ့္ အသင္းနွင့္ဆိုင္ေသာ လုပ္ငန္းမ်ားကို (၁၀)တန္းနွစ္တြင္လိုက္မလုပ္ရန္ကတိေပး ထားခဲ့ရသည္ေလ။အခုမွ ဒီစာေတြကိုေမေမက ေတြ႕သြားတာမို႕ မမိုင္နွင့္ ကိစၥကတစ္စခန္းထလာျပန္သည္။ေမေမက "သားသူ သား မွန္မွန္ ေျပာေနာ္ ဒီမိန္းကေလးနဲ႕သားနွင့္ကဘာေတြလဲ" ေမေမ ကေမး လာျပန္ေလ သည္ ဒါ က်ေတာ္သိခ်င္ေနေသာေမးခြန္း က်ေတာ္ေမေမကိုျပန္ေျဖလိုက္သည္။ "ေမေမ သားေလ..... သားသူ႕ကိုခ်စ္ေနတာေမေမရဲ႕ ဒါေပမယ့္ေလ သူကသားကိုဘယ္လိုသေဘာထားလဲဆိုတာကိုသားမသိရေသးဘူးေမေမ ရယ္" က်ေတာ္ စကားလံုးေတြက လည္ေခ်ာင္း ၀မွာတင္ေပ်ာက္သြား သည္။တကယ္တမး္က်ေတာ္ေျပာလိုက္မိတာက ............. "ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ေမေမ ရယ္ သူငယ္ခ်င္းလိုခင္တာပါ" က်ေတာ္ဆိုလုိက္ေတာ့ေမေမ့ မ်က္နွာ တင္းမာ သြားျပီး ............. "မင္းမညာနဲ႕သားသူ သူငယ္ခ်င္းဟုတ္လား သူ ငယ္ခ်င္းလို ခင္ရေအာင္ မင္းတို႕နွစ္ေယာက္ရဲ႕အသက္က ဘယ္ေလာက္ကြာ လဲဆိုတာမင္းသိတယ္ ။ေနာက္ျပီး သူငယ္ခ်င္းလို ခင္တာပါဆိုရင္ မင္း တို႕ ရဲ႕ဒီစာေတြကဘာလည္း....." "........................................." "မမိုက္ခ်င္စမး္ပါနဲ႕သားငယ္ရယ္ မင္းအသက္က အခုမွ (၁၇)နွစ္ေတာင္မျပည္႕ခ်င္ေသးဘူး ေနာ္။ မင္းအကိုကိုအတုယူစမ္းပါ မင္းအကို အသက္ နွစ္ဆယ္ သံုး ျပည္႕ေတာ့္မယ္္ အခု ထိ ရညး္စားရွိတယ္လို႔မ်ား ငါ့သားၾကားဖူးလား မင္းအကိုကမင္း ေက်ာင္း အတြက္ရွာေပးေနရတာ မင္းကိုဦးစားေပးေနလို႕ ရည္းစားေတာင္ထားရွာတာမဟုတ္ဘူး မင္းအကို ကိုငဲ့တဲ့အေနနဲ႔ေရာ မိဘစကားကိုနားေထာင္တဲ႕အေနနဲ႔ပါ စာကို ပဲ ႀကိဳးစားပါလားကြယ္။" က်ေတာ့္မွေျပာစရာ စကားမရွိေတာ့ေပ ေမေမ့ စကားကို လည္းနားေထာင္ခ်င္သည္။ဒါေၾကာင့္ က်ေတာ္ မမိုင္ေလးကို အဆက္အသြယ္ မလုပ္ေတာ့ ပါ ဘဲနွင့္ စာက္ို သာၾကိဳးစားလာ လိုက္ တာမုိ႕ ဆယ္ တန္းကို ဂုဏ္္ထူးမပါေပမယ္ ့ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းနွင့္ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။အမွတ္ေကာင္းေသာ္လည္း မိဘအေျခေနအရ အေ၀းသင္ သာ တက္ရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။သူငယ္ခ်င္း မ်ား က ဗိုလ္သင္တန္းေလွ်ာက္ ရန္ တိုက္တြန္းၾကတာမို႕က်ေတာ္နွင့္ ကို ခ်စ္ ၊ေကာင္းတို႕သံုးေယာက္ ဗိုလ္သင္တန္းေျဖ ၾကသည္။ူကံေၾကာင့္ လား မသိ က်ေတာ္တို႕သံုးေယာက္လံုး ၀င္ခြင့္ စာေမးပြဲ က်သည္။က်ေတာ္ ၀မ္းမနည္းမိတာေတာ့အမွန္ရယ္ပါ။ ဒီလုိနွင့္ က်ေတာ္လညး္ အ၀းသင္ဆက္တက္ရန္ ပိုက္ဆံ စု ဖို႕ အလုပ္လုပ္ရေတာ့ သည္။ လားရႈိုူးရွိ ဦးေလးတစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ဆိုင္မွာ အလုပ္၀င္လုပ္ျပီး ပိုက္ဆံစုေန ရငး္မမိုင္ အပါ အ၀င္ အရာအားလံုးကိုေမ့နိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနလိုက္သည္။ဒီလိုနွင့္ေမဂ်ာေတြက်ေတာ့က်ေတာ္ ရတနာပံုတြင္ အဂၤလိပ္ေမဂ်ာကိုတက္ခြင့္ ရခဲ့သည္။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ေရာက္၍ အိမ္ျပန္လာခ်ိန္ တစ္ခုေသာ ညေနခင္း ၀ယ္ ေနဆန္း နွင္းလမ္းမွာ အမွတ္မထင္ ဆံုမိသည္ ။က်ေတာ္ ဒီၿမိဳ႕ကသူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးကိုမေတြ႕လို၍ေရွာင္ေနခဲ့ေပမယ့္ ။မရခဲ့ကံၾကမၼာေၾကာင့္လား က်ေတာ္ ကိုခံစားမႈေတြကိုျပန္ေပးမယ့္ ညေနခ်ိန္မွန္းသိခဲ့ပါလွ်င္ က်ေတာ္အျပင္ကိုထြက္လာမည္ မဟုတ္ပါ အခုေတာ့ သူ ငယ္ခ်င္းေလးကေျပာလာသည္။ "ကုိသူရိန္ ေနနိုင္လိုက္တာေနာ္ ျပန္ေရာက္တာက်ေတာ္တို႕ဆီကိုေတာင္ မလာဘူး မမိုင္ ကကိုသူရိန္ကိုေတြ႕ခ်င္လို႕တဲ့ တနဂၤေႏြေန႕ကို အိမ္လာခဲ့ပါတဲ့ " က်ေတာ္ ဘာျပန္ေျပာရမလဲ က်ေတာ္သြားရမွာလား ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ အမွန္တိုင္းေျပာရလွ်င္က်ေတာ္သြားခ်င္မိသည္။မမိုင္ကိုေတြ႕ခ်င္မိသည္။တစ္နွစ္လံုးေမ့နိူင္ေအာင္ျကိုးစားခဲ့ေပမယ့္ က်ေတာ္သူ႕ကိုေမ့မရခဲ့ပါ။ေနဆန္းကိုပဲ က်ေတာ္တိုင္ပင္ရေတာ့မည္.. "ေနဆန္းငါ ဘာလုပ္ရမလဲ ငါ သြားရမလား ေျပာပါအံုးကြာ ငါမစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူးကြ ငါေလ သူ႕ကို....." က်ေတာ္ စကားေတြဆြံအသြားခဲ့ရသည္။ေနဆနး္က "သူ႕ကိုဘာျဖစ္လဲကိုသူရိန္ ....ေျပာေလ" ".................." "အင္း က်ေတာ္နားလည္ပါတယ္ကိုသူရိန္ရာ အသက္ခ်င္းကြာေနလို႕မဟုတ္လား ဘာျဖစ္လဲကိုသူရိန္ရာ အခ်စ္မွာအသက္အရြယ္ဆိုတာကိုထည္႕တြက္ဖို႕လိုလို႕လား ကိုသူရိန္ကဒီလိုပဲ ၾကိတ္ပုန္းလုပ္ေနရင္မမိုင္ကေရာ ဘယ္လိုသေဘာထား မလဲ က်ေတာ္ကေတာ့ မမိုင္လည္း ကိုသူရိန္ကိုခ်စ္ေနတယ္လို႕ထင္တယ္" က်ေတာ္အံ့ၾသသြားရသည္ က်ေတာ္ထက္အသက္ငယ္ေသာ ေနဆန္းက အခ်စ္ဆုိတာကိုယံုၾကည္လက္ခံေနပါလား က်ေတာ္ကေရာဘာလို႕ အခ်စ္က္ိုသတိၱ ရွိရွိလက္မခံနိုင္ေသး တာပါလိမ့္ .................. "ေနဆန္းရယ္ အခ်စ္မွာ အသက္အရြယ္နဲ႔မဆိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ တစ္ဘ၀လံုးနဲ႕ဆိုင္တဲ့ကိစၥဆိုရင္ေရာသူက ငါ့လိုသူ႕ထက္ ငါးနွစ္ ေျခာက္နွစ္ေလာက္ငယ္တဲ့ သူကို စဥ္းစားပါ့မလား သူကတကယ္လို႕ ငါ့ကို ခ်န္ထားခဲ့ရင္ ငါ ပဲ က်န္ခဲ့ရမွာ ကြ ေနာက္ျပီးသူ႕မွာက ....သူ႕မွာက". "ဘာလည္းသူ႕မွာ ရည္းစားရွိတယ္လို႕ေျပာမလို႕လား အဲဒါကိုထည္႕စဥ္းစားေနေသးလားအကိုရာ ဘာျဖစ္လဲ ရည္းစားရွိတာပဲ ေယာက္်ားရွိတာမွမဟုတ္္တာ ေနာက္ျပီးသူကိုယ္တိုင္က သူ႕ရည္းစားထက္ အကိုကိုပိုခ်စ္လို႕ ပိုသံေယာ ဇဥ္ရွိလို႕လက္ခံခဲ့မယ္ဆိုရင္ေရာ" "ေတာ္ေတာ့ ေနဆန္း မင္းအဲလိုေတာ့မေျပာပါနဲ႔ကြာ သူ႕ရဲ႔ စိတ္ရင္းအမွန္ကိုမသိရေသးပဲနဲ႕ငါတို႕ ကိုယ့္ထင္ေၾကးနဲ႕ကိုယ္တြက္ေနရင္ေတာ့မွားသြားမွာေပါ့ သူ႕အတြက္လညး္မေကာင္းသလို ငါ့အတြက္လညး္မေကာင္းပါဘူးကြာ ေအးသူကအိမ္ကိုေခၚတာမို႕လားငါသြားလိုက္မယ္ မင္းကိုလည္းနႈတ္ဆက္ပါတယ္ တနဂၤလာေန႕ဆိုရင္ငါ ေက်ာင္းသြားရေတာ့မွာ ေလ သြားျပီ ညီေလး" ေနဆန္း က က်ေတာ္ကို နားလည္မႈရွိစြာ လက္ျပနႈတ္ဆက္ေနခဲ့သည္။ က်ေတာ္ မမိုင္ခ်ိန္းသည္႕ေန႕တြင္သူ႕အိမ္ကို ေစာ စီးစြာ ေရာက္သြားခဲ့သည္ ။မမိုင္ တို႕အိမ္နားေရာက္ေတာ့ မသူဇာဆိုေသာ မမိုင္၏အမ၀မ္းကြဲ က" ေဟာ မရဲ႕ေမာင္ေလးျပန္ေရာက္ေနတာလား မင္းမမကေတာ့ မရွိဘူုးထင္တယ္ေနာ္ ဟင္းဟင္း" ထိုစကား၏အဓိပၸါယ္ကိုက်ေတာ္ေကာင္းေကာင္းနားလည္သည္ ။က်ေတာ္လညး္ ပညာတတ္သင့္သေလာက္ရွိတဲ့လူငယ္တစ္ေယာက္ ေခ တ္လူငယ္တစ္ေယာက္ မို႕ ဘယ္လိုစကားက ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ဆိုတာကိုေတာ့စဥ္းစားတတ္ပါသည္။က်ေတာ္မသူဇာ၏ စကားကိုအေလးမထားသလို မခ်ိျပံဳးေလးျပံဳးျပရင္းမမိုင္အိမ္သို႕ ဆက္သြားလိုက္ သည္ ။ထိုအိမ္ေရာက္ေတာ့ မမိုင္အေမက "လာလာ သားသူ မင္းအမကေတာ့ မရွိဘူး တဲ့ "က်ေတာ္ရင္ထဲ နင့္ ခနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။"မရွိဘူးတဲ့လားမမိုင္ရယ္" အိမ္လာဖို႕ခ်ိန္းခဲ့တာက က်ေတာ္မွမဟုတ္တာ မမိုင္က်ေတာ္ကိုဘယ္လိုသေဘာထားတာလဲ မမိုင္လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္လို႕ရတဲ့အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္လိုလား ဒါမွမဟုတ္ မမိုင္လုပ္သမွ်ကို ေခါင္းေလးငံု႔ျပီးေနေနမယ့္ကေလး တစ္ေယာက္လိုလား ရတယ္ မမိုင္ မမိုင္က္ိုက်ေတာ္ခ်စ္ေနမိလို႕ ဒီလိုခံစားရတာကိုက်ေတာ္ခံစားနိုင္ရမွာေပါ့။ကိုယ့္အသက္အရြယ္ နဲ႕ မညီတဲ့ မမိန္းမတစ္ေယာက္ကိုမမိုင္ဆိုတဲ့နာမည္ေလးသိရံုေလာက္ေလးနဲ႕ ရူးရူးမူးမူး ခ်စ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ဘယ္ေလာက္နင့္သီးစရာေကာင္းတဲ့ ဆက္ဆံမႈမ်ိုဳးကိုမဆိုခံစားနိုင္ရမွာေပါ့.......။ ဒီလိုနွင့္ေနာက္ေန႕မနက္တြင္က်ေတာ္ အေ၀းသင္စာေမးပြဲအတြက္ က်ဴရွင္တက္ရေတာ့မွာမို႕ မႏၱေလးကို ဆင္းခဲ့သည္ ။ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္တြင္သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြနွင့္ေပ်ာ္လိုက္ ရႊင္လိုက္ စာေတြက်က္လုိက္နွင့္ အရာအားလံုးကိုက်ေတာ္ေမ့ေနလုိက္သည္။စာေမးပြဲျပီး လွ်င္အိမ္ျပန္ရမည္ကို မေတြးခ်င္ေလာက္ေအာင္ က်ေတာ္ ေပ်ာ္ေနမိသည္။ဒါေၾကာင့္မို႕ စာေမးပြဲေနာက္ဆံုးေန႕ တြင္ ကိုရဲရင့္ကို မႏၱေလးတြင္ အလုပ္တစ္ခုေလာက္ရွာေပးရန္အကူအညီေတာင္းခဲ့ျပီး ျပင္ဦးလြင္ကိုျပန္လာ ခဲ့သည္။ျပင္ဦးလြင္ကိုေရာက္ေတာ့က်ေတာ္စိတ္ေတြက မမိုင္ဆီကို ေပါ့......။တိုက္ဆိုင္စြာပင္ က်ေတာ္ ျပင္ဦးလြင္ကိုေရာက္ခဲ့ခ်ိန္နွင့္ ျပင္ဦးလြင္ျမိဳ႕၏ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုးပြဲေတာ္ျဖစ္သည့္ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္ နွင့္ တိုက္ဆိုင္ေနခဲ့သည္။ထိုတန္ေဆာင္တိုင္ည သည္လည္းက်ေတာ္ကို ခံစားမႈေတြကိုျပန္ေပးမည္ဟုသိခဲ့ပါလွ်င္............။က်ေတာ္ ေမေမတ္ို႕နွင့္အတူ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္ကို ေျခလွ်င္ေလွ်ာက္လာခဲ့ ျကရင္း နွင့္ ေမေမ နွင့္ ေဖေဖတုိ႕မီးပံုပ်ံၾကည့္ေနစဥ္က်ေတာ္က ေနဆန္းနိုင္တို႕ ပြဲခင္းေစ်းမွာ ေစ်းေရာင္းေနသည္ဟု ကိုကိုၾကီးကေျပာထားသျဖင့္ က်ေတာ္ပြဲခင္းထဲတြင္လိုက္ရွာေနမိသည္။ထိုအခ်ိန္တြင္က်ေတာ္ ျမတ္ျမတ္နိုးနိုးနွင့္မွတ္မိေနေသာ မ်က္နွာတစ္ခုကိုျမင္လိုက္ရသည္။ဟုတ္တယ္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ အရပ္ကမတိုမရွည္နွင့္ ၾကည့္ေကာင္းေလာက္ရံု မ်က္နွာ၀ိုင္း၀ိုငး္နွင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းလွေသာမ်က္နွာေလး ဒီမ်က္နွာကိုက်ေတာ္ ဘယ္လိုအခ်ိန္မွာပဲေတြ႕ေတြ႕မွတ္မိသည္။ဟုတ္တယ္ဒါ က်ေတာ္ခ်စ္ရတဲ့က်ေတာ့္ခ်စ္သူမမိုင္ရယ္ပါ။ "မမိုင္ မမိုင္ " က်ေတာ္ စိတ္ေတြက္ိုမထိန္းခ်ဳပ္နိုင္စြာ စည္ကားလွေသာလူအုပ္ ၾကားတြင္ ခ်စ္ရသူေလးကိုလိုက္ေခၚေနမိသည္။သူၾကားသြားျပီ ........ဟုတ္တယ္သူၾကားသြားျပီ သူရုတ္တရက္ရပ္တန္႕လိုက္ျပီး က်ေတာ္ကိုလွည့္ၾကည္႕လာသည္ ။က်ေတာ္၀မး္သာလို႕မဆံုးခင္မွာပင္ မမိုင္မွာလူအုပ္ႀကီး၏တြန္းတိုက္မႈကိုမခံနိုင္ေတာ့ဘဲ ျပန္ပါသြားသည္။ "ေမာင္ေလး သူရိန္ ဒီတစ္ပတ္တနဂၤေႏြေန႕ မအိမ္ကိုလာခဲ့ေနာ္။" ေျပာေျပာဆိုဆိုနွင့္ ပင္ခ်စ္ရသူေလးမွာလူအုပ္ ႀကီး ျကားမွ ေပ်ာက္သြားခဲ့ေလျပီ။ တနဂၤေႏြ တဲ့ ခ်ိန္းလိုက္ျပန္ျပီလားမမိုင္ရယ္ ......။က်ေတာ္သက္ျပင္းေမာႀကီးကိုခ်လိုက္မိသည္။ ဒီလိုနွင့္ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲ ႀကီးလည္း ျပီးသြားခဲ့သည္။က်ေတာ္ တနဂၤေႏြေန႕ကိုေရာက္ဖို႕ အတြက္ကိုရင္ခုန္ေနမိသည္။ေသာၾကာေန႕တြင္ ကိုရဲရင့္ေအာင္ က အလုပ္ရွာၿပီး ေလွွ်ာက္လႊာတင္ေပးထားုတာမို႕ အင္တာဗ်ဴူးေျဖရသည္။လုပ္ရမည့္ အလုပ္က စက္ႀကီးေမာငး္ သင္ ၊သြားလုပ္ရမည့္ေနရာကဖားကန္႕ျမိဳ႕ ၊ က်ေတာ္စိတ္၀င္အစားဆံုးအလုပ္ျဖစ္ျပီး က်ေတာ္သြုားခ်င္ေသာေဒသတစ္ခုျဖစ္သည္႕ျမန္မာနိုင္ငံ၏ရတန ာေျမတစ္ခုလည္း ျဖစ္ေသာ ေက်ာက္စိမး္ေျမ ဖားကန္႕ပင္တည္း။က်ေတာ္ကံေကာင္းစြာပင္အလုပ္ရခဲ့သည္။သြားရမည္႕ရက္က ေနာက္တစ္ပတ္ အဂၤါမို႕ က်ေတာ္ ၀မ္းသာသြားသည္။က်ေတာ္၏ျမိိဳ႕နွင့္ အေ၀းဆံုးကိုသြားရမွာမို႕လည္းပို၍ ေပ်ာ္ေနမ္ိသည္။ တနဂၤေႏြေန႕တြင္ က်ေတာ္ မမိုင္တို႕အိမ္ကို သြား၍ နႈတ္ဆက္မည္ ဟု စိတ္ကူးျပီးေနာက္ မမိုင္တို႕အိမ္ကိုထြက္လာခဲ့သည္။မမိုင္အိမ္ေရာက္ေတာ့ မမိုုင္အေမက "ေဟာသားသူ မင္းအမကေတာ့ေလမင္းကိုအားနာေနေလရဲ႕ သူ႕အလုပ္က ေက်ာင္းဆင္းပြဲနီးေနလို႕နားလို႕မရလို႕တဲ့အဲဒါ ေတြ႕ခ်င္ရင္ သူ႕အလုပ္ ထဲကိုလာခဲ့ပါတဲ့" က်ေတာ္ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ သူေခၚတိုင္းလာမိတယ္ လာတိုင္းလဲသူကရွိမေနတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုမွ စြဲလမး္ေနမိသည္႕ က်ေတာ္စိတ္ကိုက်ေတာ္ နားမလည္နိုင္ေတာ့ေပ။က်ေတာ္ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ ...........။သက္ျပင္းကိုအခါခါခ်မိသည္။ေနာက္ မမိုင္ အေမကို ျပန္ျပံဳးျပရင္း "ဟုတ္ကဲ့အန္တီက်ေတာ္လိုက္သြားလိုက္ပါမယ္" အန္တီက္ို က်ေတာ္နႈတ္ဆက္ျပီး ေလးကန္စြာျပန္လာခဲ့သည္။ျဖစ္နိုင္ရင္က်ေတာ္လမ္းပင္မေလွွ်ာက္ခ်င္ ေလာက္ေအာင္ ႏြမ္းလ်ေနတာအမွန္ပင္။မမိုင္ အလုပ္ကို လုိက္သြားျပီးမမိုင္ကို က်ေတာ္ထာ၀ရနႈတ္ဆက္ရေတာ့မည္။ဟုတ္တယ္ က်ေတာ္တုိ႕ေတြ ျပန္မဆံုနိုင္ေတာ့မွာကိုက်ေတာ္ ႀကိဳသိေနမိသည္။ေမာပန္း လွစြာနွင့္က်ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္လာစဥ္လမ္းတြင္ "ဘယ္လိုလဲ မရဲ႕ေမာင္ေလး ပါလား မင္း ရဲ႕မကမရွိျပန္ဘူးဟုတ္။မငး္ကဇြဲေကာင္းသားပဲ ဇြဲဆုေတာ့ရသင့္ တာေပါ့ေနာ္ ဟင္းဟင္း......... မင္းမမက အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မယ္ဆိုတာကို မင္းမသိေသးဘူးထင္တယ္။မငး္မမကမေျပာဘုူးလား" ဘယ္လို မမိုင္က အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မယ္ဆိုပါလား......။အို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါနဲ႕သူကဘာဆိုင္တာမွတ္လို႕ငါသြားတာသူ႕ကိုသြားနႈတ္ဆက္ဖို႕ သက္သက္ပဲ။က်ေတာ္အေတြးနွင့္က်ေတာ္ မမိုင္ဆီကိုလာ မိသည္။ မမိုင္ဆီကိုေရာက္ေတာ့ မမိုင္ကက်ေတာ္ကိုျမင္သည္နွင့္ "ေဟာ ေမာင္ေလးသူရိန္ပါလား ေဆာရီးေနာ္ေမာင္ေလး မမ အလုပ္ကအေရးႀကီးေနလို႕မင္းကိုခ်ိန္းထားျပီးေစာင့္မေနမိဘူး" က်ေတာ္မဲ့ျပံဳးေလးတစ္ခုကိုဖန္တီး ရင္း "ရပါတယ္မရယ္ က်ေတာ္ျပသနာမရွိပါဘူး ဟင္း...မသူဇာရဲ႕ခနဲ႕တဲ့စကားေတြကို ၾကားရတာကလြဲရင္ေပါ့ ဒါလည္းကိစၥေတာ့မရွိပါဘူး က်ေတာ္အျပစ္နဲ႕က်ေတာ္ပါ။" က်ေတာ္ဆိုလိုက္ေတာ့ မမိုင္က မခ်ိျပံဳးေလးျပံဳးျပရင္း "မင္းမသိလို႕ပါေမာင္ေလးရယ္ ခနဲ႕ခံရတာေမာင္ေလးတစ္ေယာက္တည္းမဟုုတ္ပါဘူး သူဇာနဲ႔မမက အိမ္နီးခ်င္းဆိုတာကို သိတယ္ဆိုရင္ မ ဘယ္လိုစကားေတြကို ၾကားေနရမယ္ဆိုတာကိုမင္းနားလည္မွာပါ။" နားလည္ရမယ္ဘာကိုလည္းမမရယ္ က်ေတာ္လိုအိမ္ မိဘေတြကတစ္မ်ိဳးအကိုကဖုန္းနဲ႕တစ္မ်ိဳးတားေနတဲ့ၾကားကမမိုင္ဆိုတဲ့က်ေတာ္ထက္အသက္ၾကီးတဲ့သူကိုမွစြဲလမး္ေနတဲ့က်ေတာ္အတြက္ေရာမမထည္႕မတြက္ေတာ့ဘူးလား။က်ေတာ္ဒီစကားေတြကို စိတ္ထဲကေန အဆက္မျပတ္ေျပာေနမိသည္။မမိုင္ က က်ေတာ့ ပုခံုးကို လုပ္ျပီး "ေမာင္ေလး ေမာင္ေလးသူရိန္ ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲ ဒီမွာ မမ မင္းအတြက္စာေလးတစ္ေစာင္ေရးထားတယ္။မင္းေနာက္ေတာ့ ဖတ္ၾကည္႕ေပါ့။မင္းဖားကန္႕သြားမလို႕ဆို မမ ကေတာ့မင္းကိုမသြားေစခ်င္ဘူး ဒါေပမယ့္ မမ နွင့္ကဘာမွမဆိုင္ေတာ့ မတားေတာ့ပါဘူး မင္းမိဘေတြကခြင့္ ျပဳရင္ျပီးတာပါ ပဲ သြားေတာ့ေနာ္ မမ နႈတ္ဆက္ပါတယ္ ေမာင္ေလးရယ္။" မမိုင္က က်ေတာ္ကိုအျပံဳးေလးနဲ႕နႈတ္ဆက္ျပီး ခ်က္ခ်င္းလွည့္ထြက္သြားတယ္ ။ဒါေပမယ့္ မမိုင္ရဲ႕မ်က္ရည္ေတြကိုေတာ့က်ေတာ္ျမင္လိုက္ပါတယ္။မမိုင္ လွည္႕သြားေတာ့က်ေတာ္လည္း "မမ ................" "..................." မမိုင္က က်ေတာ္ကိုလွည့္ၾကည့္ေပမယ့္ ဘာစကားမွမဆိုပါ ငိုေနေသာမ်က္လံုးေတြနွင့္ ျပံဳးျပေန သည္။ "က်ေတာ္လည္းမမိုင္ကိုနႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။"ထာ၀ရေပါ့ မမိုင္ရယ္.................က်ေတာ္ဒီစကားကိုေတာ့စိတ္ထဲကပဲေျပာျဖစ္ခဲ့ တယ္ ။ခ်က္ခ်င္း ျပန္လွည့္ထြက္လာျပီး ဆိုင္ကယ္စက္နိႈးျပီး ျပန္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ရုတ္တရတ္ က်ေတာ္ပါးျပင္ေပၚကို ေရစက္ေလးေတြက်လာတယ္။ဟင္...ဒါမ်က္ရည္ေတြလား ငါ....ငါ ငိုေနမိတာလား မဟုတ္ဘူးငါမငိုပါဘူးငါကဘာလို႕ငိုရမွာလဲ။က်ေတာ္စိတ္ကိုျပန္ထိန္းခ်ဳပ္ရင္း အိမ္ကိုျပန္လာခဲ့တယ္။အိမ္ေရာက္ေတာ့ေမေမတို႕ကိုလည္းမေတြ႕တာနွင့္ မမိုင္ေပးလိုက္ေသာစာေလးကို ဖြင့္ ဖတ္မိသည္။စာေလးက "သို႕............ ေမာင္ေလးသူရိန္ မမ မင္းကိုခ်ိန္းထားျပီးေစာင့္မေနတာကိုခြင့္လႊတ္ပါ မမမင္းကိုစကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာခ်င္တယ္။ဒါေပမယ့္ေတြ႕ရေတာ့မွာမဟုတ္လို႕မင္းကိုစာေလးနဲ႔ပဲေျပာခဲ့ပါတယ္။မမမွာ မင္းနဲ႔အရမ္း တူတဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးတယ္။သူနာမည္က နိုင္နိုင္တဲ့ သူနဲ႔မနဲ႔ကငယ္ငယ္ေလးကတည္းးကေက်ာင္းအတူတက္ခဲ့ၾကတာေလ။သူကေပ်ာ့လြန္းတယ္ေမာင္ေလးရယ္။သူ႕ကိုသူမ်ားကစရင္လည္းဘာမွ ျပန္မေျပာ ျပန္မလုပ္နိုင္ေတာ့မမ ကပဲသူဖက္က ရပ္ျပီး ေျပာေပးခဲ့ရတယ္ ။ကာကြယ္ေပးခဲ့ရတယ္။မမတို႕ ရွစ္တန္းနွစ္ေရာက္ေတာ့သူကေျပာတယ္။"ငါတို႕ၾကီးလာရင္အတူတူေနၾကမယ္ေနာ"္တဲ့သူကအဲလိုေျပာေတာ့မမက ဘယ္လိုျပန္ေျပာလိုက္လဲသိိလား "နင့္လိုအေျခာက္မ်ိဳးနဲ႕ေတာ့ အတူမေနပါဘူး"လို႕ေျပာလိုက္တယ္။အဲဒီအခ်ိန္က စျပီး သူ႕ကိုမမ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး ။ေနာက္ေတာ့စစ္ထဲ၀င္သြားတယ္ဆိုတဲ့သတင္းပဲၾကားလိုက္ရတယ္။နွစ္နွစ္ေလာက္ေနေတာ့ သူ႕အေဖနဲ႕ေတြ႕ေတာ့ေမး ၾကည့္ေတာ့ စစ္ထဲမွာအရက္ေတြ အရမး္ေသာက္လို႕ အသည္း ကၽြမး္ျပီးေသသြားတယ္တဲ့။မမဘယ္လိုခံစားရလဲေမာင္ေလး ေတြးၾကည့္စမး္ပါ မမ ရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ ဆံဳးရႈံးလိုုက္ရတယ္။မမေလ ေမာင္ေလးကိုမေတြ႕ခ်င္လို႕မဟုတ္ပါဘူး ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္းေျပာရရင္ေမာင္ေလးကိုမေတြ႕ရဲလို႕ ။ဘာလုိ႕လဲသိလား တီေလး တို႕ကေျပာတယ္ " သူရိန္က လူပ်ိဳျဖစ္လာျပီတဲ့အရင္တုန္းကလိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး ပိုေခ်ာလာတယ"္တဲ့ မမေလ အဲဒီစကားေတြၾကားေတာ့ေမာင္ေလးကိုမ်က္နွာခ်င္းမဆိုင္ခ်င္ေတာ့ဘူး ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ မမ ေမာင္ေလးကိုခ်စ္မိသြားမွာဆိုးလို႕ပဲ။မမ မွာခ်စ္သူရွိတယ္ဆိုတာကို မင္း လဲသိျပီးေရာ့ေပါ့ သူကမင္းတို႕ရပ္ကြက္မွာေနတယ္ ။အခုသူက မေလးရွားမွာေလ။သူကမမ ထက္ အသက္နွစ္နွစ္ ၾကီးတယ္။မမရဲ႕အႏြံတာကိုလည္းခံတယ္ေလ။မမ ဘ၀အတြက္အိမ္ေထာင္ဖက္ေရြးခ်ယ္တဲ့အခါ မမထက္အသက္ငယ္တဲ့သူကိုမမ မေရြးခ်ယ္ခ်င္ဘူးေမာင္ေလး မမထက္အသက္ၾကီးတဲ့သူကိုပဲမမေရြးခ်ယ္ရမယ္ေလ ကိုယ့္ထက္အသက္ငယ္တဲ့သူကိုယူျပီးသူ႔အႏြံတာကို ခံေနရမွာ မမ မလို ခ်င္ဘူးေမာင္ေလး ။မမရဲ႕ခ်စ္သူက နွစ္လေလာက္ေနရင္ျပန္ေရာက္ေတာ့မယ္ သူနဲ႕မမ အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မယ္ ။မမတို႕မဂၤလာေဆာင္ရင္ မင္းကိုရွိေစခ်င္တယ္။ ရက္စက္လွခ်ည္လားမမရယ္ မမရဲ႔မဂၤလာေဆာင္မွာက်ေတာ္ကဘယ္လိုမ်က္နွာမ်ိဳးနဲ႕ရွိေနေပးရမွာလဲ။ က်ေတာ္စာကိုဆက္ဖတ္လိုက္သည္။ မင္းအခုဖားကန္႕ကိုသြားေတာ့မယ္ဆိုေတာ့မမ စိတ္မေကာင္းဘူး ေမာင္ေလး မငး္ဟုိေရာက္ရင္ဂရုစုိက္ေနပါ။အစစအရာရာေပါ့။မင္းကိုေနာင္ေနာင္လိုျဖစ္မွာကိုမမ မလိုလားဘူးေမာင္ေလး။ဒါပဲေနာ္စာအရမး္ရွည္သြားျပီ။ မင္းရဲ႕ မမိုင္.." တဲ့ ဟား ဟား.........က်ေတာ္ စိတ္အလိုမက်စြာေအာ္ရယ္လိုက္မိသည္။အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မယ့္မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုမွခ်စ္မိတဲ့ တကၠသိုလ္ ပထမနွစ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသိဥာဏ္ကို က်ေတာ္ အံ့ၾသ သည္။ေနာက္ျပီး ကိုယ့္ထက္အသက္ငယ္တဲ့သူကိုဘ၀အတြက္မေ၇ြးခ်ယ္ဘူးဆုိတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ထက္အသက္ငယ္တဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ၾကိဳးရွည္ရွည္နွင့္ လွန္ထားခဲ့သည္ေလ။ထိုမမိန္းမကပဲ က်ေတာ္ကိုခ်စ္မိမွာဆိုးသည္တဲ့ ေလ။အလကား သတၱိမရွိတဲ့မမိန္းမ အခ်စ္ဆိုတာ ကိုအသံုးခ်ျပီး သူ႕ရဲ႔အႏြံတာခံမယ့္ေယာက္်ားကို ေရြးခ်ယ္ခ်င္တဲ့မမိ္န္းမ ေတာ္ျပီ ။ခင္ဗ်ားကိုေတာ့က်ေတာ္အေၾကာက္ၾကီးေၾကာက္သြားခဲ့ျပီမမိုင္။ က်ေတာ္္သူ႔အတြက္စာေလးတစ္ေၾကာင္းကိုေရးျပီး ေနဆန္းနိုင္ဆီကိုထြက္လာခဲ့သည္။ "မမိုင္ က်ေတာ္ကေလ အခ်စ္ကိုပဲတန္ဖိုးထားတယ္ ကိုယ့္စိတ္ခ်မ္းသာမႈအတြက္အခ်စ္ကိုအသံုးခ်တတ္တဲ့မိန္းမ တစ္ေယာက္ကို က်ေတာ္ဘယ္တုန္းကမွလည္း ခ်စ္ခဲ့မွာမဟုတ္သလို ဘယ္ေတာ့မွလည္းခ်စ္လာမွာမဟုတ္ပါဘူး"က်ေတာ္ဒီစာကိုရင္နာနာနွင့္ ေရးလိုက္ျခင္းပင္။ "အကိုသူရိန္တကယ္သြားေတာ့မွာလား "ေနဆန္းက က်ေတာ္ကိုေမးလာေတာ့ က်ေတာ္ ေလ်ာ့ရဲစြာ ျပန္ျပံဳးျပရင္း "အင္းသြားေတာ့မယ္ညီ ကိုယ္၀ါသနာပါတဲ႕အလုပ္ကိုကိုယ္လုပ္ရေတာ့မယ္ေလ။ကိုယ္၀မး္သာတယ္ညီ ျပီးေတာ့ကိုယ္ ဒီျမိဳ႕နဲ႔အေ၀းဆံုးမွာေနခ်င္တယ္။နႈတ္ဆက္ပါတယ္ကြာေနာ္။" က်တာ္ေနဆန္းက္ိုနႈတ္ဆက္ျပီး ျပန္လာခဲ့သည္။သြားရမွာ အဂၤါေန႕ျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ညေလးေတာင္ ထပ္မေနခ်င္ေတာ့တာနွင့္ က်ေတာ္ မႏၱေလးကို တစ္ရက္ၾကိဳဆင္းလာခဲ့သည္။ေမေမနွင့္ေဖေဖက္ိုနႈတ္ဆက္ ကန္ေတာ့ေတာ့ေမေမက မ်က္ရည္ ေတြနွင့္ တားရွာသည္။ "ေမေမကေတာ့မသြားေစခ်င္ဘူးသားရယ္" က်ေတာ္ေမေမကိုစိတ္မဆငိ္းရဲေစခ်င္ ေပ သို႕ေပေသာ္လည္း ...ကိုယ့္ဘ၀တိုးတက္ဖို႕ဆိုတာက ဘယ္သူနဲ႔မဆိုခြဲသင့္ရင္ခြဲရမယ္ေလ။က်ေတာ္ဆံုး ျဖတ္ခ်က္ကိုျပန္မျပင္လိုတာေၾကာင့္ ေမေမကို နႈတ္ဆက္ျပီး နွစ္သိမ့္မေနေတာ့ဘဲ ဇြတ္ထြက္လာခဲ့သည္။က်ေတာ္ရင္ထဲမွာေတာ့.........."သားကိုခြင့္လြတ္ပါေမေမရယ္" က်ေတာ္မ်က္ရည္ကိုမနည္းထိန္းရင္း ခရီးကိုစတင္ခဲ့သည္။ထိုခရီးက က်ေတာ္ လူ သားေတြရဲ႕ေလာကထဲကိုေျခစံုျပစ္ရပ္ ရမည့္ခရီးပင္တည္း။ ၾကာခဲ့ပါျပီ ၾကာဆိုနွစ္နွစ္ သံုးနွစ္ေလာက္ပင္ရွိေတာ့မည္ထင္၏။က်ေတာ္တတိယနွစ္စာေမးပြဲကို ေျဖ၇န္ မႏၱေလး သို႕ေရာက္ေနသည္။ဒုတိယနွစ္ ေျဖခ်ိန္တြင္လည္းက်ေတာ့္ျမိဳ႕သို႕မျပန္ေတာ့ဘဲမနး္ေလးမွာပင္ေနလိုက္တာမို႕ ေမေမနွင့္ေဖေဖတို႕မႏၱေလးမွာလာေတြ႕ၾက သည္။ယခုနွစ္တြင္ေတာ့က်ေတာ္ က်ေတာ့ျမိဳ႕ေလးသို႕ျပန္ရေပအံုးမည္။အေျကာင္းကေတာ့ က်ေတာ္စာေမးပြဲေျဖေနစဥ္ အိမ္မွသတင္းတစ္ခုေရာက္လာခဲ့သည္။သတင္းကေတာ့ ေမေမဖုန္းဆက္ေျပာျခင္းပင္ "သားသူ မငး္အကို က သီတင္းကၽြတ္ရင္ မိန္းမယူေတာ့မယ္တဲ့" က်ေတာ္အံ့ၾသ လြန္း၍ ဘာမွျပန္မေျပာနုိင္ေတာ့ပါဘဲဖုန္းကိုျပန္မေျပာနုိငိ္ေတာ့ပဲျပန္ခ်ထားလိုက္မိသည္။က်ေတာ္ကိုကိို ၿကီးမွာရည္းစားရွိမွန္း မသိခဲ့ဘူး ။ၾကားလည္းမၾကားဘူးခဲ့ေခ် ။အခုေတာ့ကိုကိုၾကီးကမိန္းမယူေတာ့မည္တဲ့။......................။ က်ေတာ္စာေမးပြဲ ျပီးေတာ့ အိမ္ကိုျပန္လာခဲ့သည္။အိမ္ေရာက္သည္နွင့္က်ေတာ္အသိခ်င္ဆံုးကိစၥတစ္ခုကို အရင္ေမး ၾကည့္မိသည္။ "ေမေမ ကိုကိုၾကီးယူမယ့္မိန္းမက ဘယ္ကလဲဟင္”က်ေတာ္ေမးလိုက္ေတာ့ ေမေမက က်ေတာ္ကို ညိိႈးငယ္စြာၾကည့္လာရင္း “သူ႕ ခ်စ္သူနာမည္က စနး္သႏၱာတဲ့” ေအာ္ကိုကိုၾကီးေတာင္မိန္းမယူေတာ့မွာပါလား။ က်ေတာ္မ်က္လံုးထဲမွာမဆီမဆိုင္ မ်က္နွာတစ္ခုကိုျပန္ျမင္လိုက္မိသည္။ေၾသာ္.........သူလည္း အိမ္ေထာင္က်ျပီထင္ပါရဲ႕.........။အိုငါနဲ႕ဘာဆိုင္တာမွတ္လို႕ သူ႕ဖာသာ အိမ္ေထာင္က်တာပဲ က်ေတာ္စိတ္ထဲ ကေနထိုမ်က္နွာကို ရွင္းထုတ္လုိက္ရသည္။ ေအာ္.........ျပီးခဲ့ပါျပီေလ.......။ တကယ္ေတာ့ထိုကိစၥမွာ ထုိမွ်နွင့္ မျပီးေသးေၾကာင္းးကိုက်ေတာ္ေနာက္က်မွသိခဲ့ရသည္ေလ...။ ကိုကိုၾကီးမဂၤလာေဆာင္ကိစၥအတြက္ ဖိတ္စာရိုက္တာ ကအစ ေစ်း၀ယ္တာအဆံုး ေမေမနွင့္က်ေတာ္ တာ၀န္ယူလိုက္တာမို႕ မအားတာနွင့္သူငယ္ခ်င္းေတြနွင့္လည္းမေတြ႕ျဖစ္ေသးပါ။ေနာက္မွ ဖိတ္စာသြားပို႕ရင္းမွ ေတြ႕ေတာ့မည္ဟုက်ေတာ္ စဥ္းစား ထားသည္။ဖိိတ္စာေတြရလို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကို သြားပို႕ေတာ့ ေနဆန္းက "ကိုသူရိန္ဘယ္တုန္းကျပန္ေရာက္တာလဲ က်ေတာ္တို႕ဆီေတာင္မလာဘူးေနာ္။ဘာျဖစ္လို႕လဲ အသည္းကြဲေနျပီလား" ေနဆန္းဘာကိုဆိုလိုတာကိုက်ေတာ္နားမလည္ တာမို႕ ဇေ၀ဇ၀ါနွင့္ "ငါက ဘာကိုအသည္းကြဲရမွာလည္း ေနဆန္း မင္းေျပာတာကိုငါနားမလည္ဘူး " "ေအး အခုမင္းနားလည္ေအာင္ ငါေျပာျပမယ္" ရုတ္တရတ္ ကိုေမာင္ ေရာက္လာျပီး က်ေတာ္ကို ရွင္းျပသည္။ "သူငယ္ခ်င္း ငသူ မင္းခ်စ္လွပါတယ္ဆိုတဲ့မင္းမမ ႀကီးေလ အခု မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မယ္ကြ။" "............................" က်ေတာ္ဘာျပန္ေျပာရမွာလည္း က်ေတာ္ေျပာဖုိ႕စကားလံုးေတြ ရွာလုိ႕မရေတာ့ ပါ။ "ဟုတ္တယ္ကိုသူရိန္ သူ သန္ဘက္ခါမဂၤလာေဆာင္ေတာ့မွာ..အကို တကယ္မသိေသးဘူးလား" "ဟုတ္တယ္ ေနဆန္း ငါမသိဘူး သိစရာလည္းမလိုဘူးလုိ႕ထင္တာပဲ မင္းတို႕အခုငါ့ကိုဘာသေဘာနဲ႕ ဒါေတြလာေျပာေနတာလည္း ငါသိေတာ့ေရာဘာထူးမွာမို႕လညး္သူငယ္ခ်င္းတို႕ရာ မင္းတို႕ငါကိုထပ္ျပီးခံစားေနမယ္ထင္ရင္မွားသြားမွာေပါ့ သူငယ္ခ်င္းတို႕တခ်ိန္တုန္က ငါ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို အခ်စ္ၾကီးခ်စ္ခဲ့တာမွန္ေမမယ့္ အခုခ်ိန္မွာငါ အနာႀကီးနာတယ္သူငယ္ခ်င္း ငါ့ဘ၀မွာသူလိုမမိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႕ပတ္သက္ခဲ့တာက ငါ့အတြက္သင္ခန္းစာ တစ္ခုလို႕ပဲငါသေဘာထားတယ္။ငါသြားမယ္ကြာ ကိုကိုႀကီးမဂၤလာေဆာင္ကိုေတာ့ လာၾကအံုးေနာ္ ငါေမွ်ာ္ေနမယ္ ငါသြားျပီ"က်ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္ကိုနႈတ္ဆက္ျပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာဆိုင္ကယ္ေတြ သံုး စီးေလာက္ကိုေတြ႕လိုက္ ၇ေတာ့ က်ေတာ္ ေအာ္...ကိုကိုျကီးသတို႕သမီးဖက္က ထင္ပါရဲ႕ ဖိတ္စာေတြလာ ယူတာ ျဖစ္မယ္ဟု ေတြးလိုက္မိသည္။က်ေတာ္ အိမ္ ထဲကိုေရာက္ေတာ့ က်ေတာ့မ်က္လံုးကို က်ေတာ္ မယံုနိုင္ေအာင္ျဖစ္မိသည္။ သူ........သူ ဟုတ္ပါတယ္ ဒီမ်က္နွာကို က်ေတာ္ ဘယ္လုိအခ်ိန္မ်ိဳးမွာပဲေတြ႕ေတြ႕မွတ္မိေန ေအာ္စြဲလမ္းခဲ့ဖူးသည္မဟုတ္ပါလား။ ေမေမကက်ေတာ္ကိုျမင္ေတာ့ မ်က္နွာ ညိႈးသြားျပီးေနာက္ ခ်က္ခ်င္း မ်က္နွာကို ျပန္ျပင္္လိုက္ခါ "ဟယ္ သားသူေတာင္ျပန္လာျပီ သားသူငယ္ခ်င္းေတြက္ိုဖိတ္ခဲ့လားသား" "ဟုတ္ဖိတ္ခဲ့ပါတယ္ေမေမ” က်ေတာ္ ဘယ္သူကိုမွစကားေျပာခ်င္စိတ္မရွိေတာ့တာမို႕ အခန္းထဲကို၀င္ျပီးနားေနလိုက္သည္။စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်က္နွာေျပာင္တိုက္ရဲတဲ့မမိန္းမပဲ ငါ့အိမ္ကိုသူကဘာလာလုပ္တာပါလိမ့္”ဟုေတြးေနမိသည္။ဒါနဲ႕ ကိုကိုျကီးယူမယ့္မိန္းမလဲ မေတြ႕ပါလား သူ မအား လုိ႕ဒီမိန္းမလာ ယူတာ လား က်ေတာ္ ေခါင္းထဲတြင္အေတြးမ်ားနွင့္ ျပည့္နွက္ေနသည္။က်ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ.................။ သူတုိ႕ျပန္သြားေတာ့ က်ေတာ္ေမေမ့နားကိုကပ္ျပီး “ေမေမ ေစာေစာက သူတုိ႕က ........” “ေအာ္သားရယ္ အဲဒါ မင္းအကို ယူမယ့္မိန္းမေလ ဖိတ္စာေတြလာယူတာ သူတို႕ဖက္က လူေတြကိုလည္း ဖိတ္ရအံုးမယ္မဟုတ္လား” က်ေတာ္ ေခါင္းထဲ မူးေနာက္သြားသည္။ျဖစ္န္ိုင္ရင္က်ေတာ္ ေလ နွင့္အတူလြင့္ေမွ်ာသြားခ်င္မိသည္။ဒီမိန္းမက က်ေတာ္ အကို ယူမယ့္ မိန္းမတဲ့ က်ေတာ္ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ.......က်ေတာ္ ......က်ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ။ မဂၤလာေဆာင္ေန႔ မဂၤလာ ေဆာင္ေသာေန႕သို႕ေရာက္ေသာ္ က်ေတာ္ကိ္ုေနဆန္း နိုင္မွ စာတစ္ေစာင္လာေပးသည္။ “ကိုသူရိန္ ကိုမမိုင္က ေပးခိုင္းလိုက္တာပါ။မေန႔ကလာေပးသြားတာေလ။ေပးျဖစ္ေအာင္ေပးလိုက္ပါ အေရးျကီးတယ္တဲ့ အဲဒါကိုသူရိန္ ဖတ္ၾကည့္လိုက္အံုးေနာ္ က်ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္။” ေနဆန္းနိုင္နွင့္သူငယ္ခ်င္းတစ္စုျပန္သြားေတာ့က်ေတာ္ စိတ္ထဲကို အေတြးေပါင္းမ်ားစြာ ၀င္လာသည္။က်ေတာ္ ဒီစာကို ဖတ္သင့္ေသးလား ဖတ္ၾကည့္ရမွာလား။က်ေတာ္ေတြးေတာေနစဥ္မွာပဲ မဂၤလာေဆာင္ မွ စက္ထဲကသီခ်င္းေလးက “ကိုယ္ျမတ္နိုးဖူးသူရဲ႕လက္နဲ႕ကိုယ္တိုင္ေရးလို႕ထားရွာတယ္..................................................................ဒီစာကိုဖြင့္လို႕မဖတ္ေတာ့ဘူး ........ဒီစာကိုဖြင့္လို႕မဖတ္ၾကည့္ေတာ့ဘူးကြယ္။”တဲ့ က်ေတာ္ ေနဆန္းေပးခဲ့ေသာစာေလးကို လံုးေခ်ျပီး အေ၀းသို႕ လႊင့္ ပစ္လုိက္ေတာ့သည္။ မဂၤလာေဆာင္က ေအာင္ျမင္စြာျပီးေျမာက္သြားခဲ့ေပျပီ။က်ေတာ္နွင့္ မမိုင္တို႔ဇာတ္လမး္ေလးက တကယ္ပင္ အဆံုးသတ္သြားေပျပီ။က်ေတာ္လည္း က်ေတာ္လုပ္ငန္းတည္ရွိရာျမိဳ႕ေလးသို႕ျပန္သြားရန္မျဖစ္ေသးတာမို႕ လုပ္ငန္းတစ္ခုကိုရွာ၍ မႏၱေလး မွာပင္ေနေနလိုက္သည္။ အကယ္၍မ်ားက်ေတာ္ စာေလးကိုဖတ္ျပီး မမိုင္ေလးမွာ အမႊာအမတစ္ေယာက္ရွိသည္ဆိုတာနွင့္ မမိုင္ေလးမွာ ေရာဂါရွိတာမို႕က်ေတာ့ကို မခ်စ္နိုင္ ေၾကာင္းနွင့္သူမွာရည္းစားရွိသည္ဆိုျပီးလိမ္ညာျပီးေနာက္........။က်ေတာ္ ဖားကန္႕သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနစဥ္မွာပင္ သူ၏ကင္ဆာေရာဂါေၾကာင့္ သူ၏ေဆြမ်ိဳးမ်ားရွိရာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္ပင္ေသဆံုးသြားေၾကာင္း................က်ေတာ္အပါအ၀င္က်ေတာ္၏သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုးသိခဲ့ပါမူ......................................................။။ ။။ ၾကိဳးစားပါမည္။။ ။။